Agro-ecologie en permacultuur definiëren allemaal verschillende kaders en principes voor het creëren van bloeiende voedselsystemen ten behoeve van de gemeenschap als geheel, van bodembacteriën tot de veldwerker.
Meer specifiek is hun gemeenschappelijke doel het verbeteren van de biologische efficiëntie en het behoud van de diversiteit, zodat agro-ecosystemen de vruchtbaarheid, productiviteit en gewasbescherming van hun eigen bodem kunnen bevorderen. Ze bereiken dit allemaal door gebruik te maken van het principe van levende organismen en de structuur en functie van natuurlijke ecosystemen na te bootsen.
Hoewel deze concepten proberen soortgelijke problemen op te lossen door de natuur als leraar te gebruiken, verschillen ze ook. Het onderscheid zit hem in de reikwijdte, de focus, de technieken en de mensen, die we hieronder nader zullen toelichten.
Permacultuur
Permacultuur is een ethische filosofie en ontwerpsysteem dat erop gericht is om bewust landschappen te ontwerpen die de patronen en relaties in de natuur nabootsen en tegelijkertijd een overvloed aan voedsel, vezels en energie bieden om aan de lokale behoeften te voldoen. De reikwijdte van permacultuur is grenzeloos; het kan worden toegepast op zaken die zo klein zijn als een tuin op meer complexe zaken zoals steden.
Het is regeneratief en duurzaam omdat het zijn eigen vruchtbaarheid kan ontwikkelen (geen petrochemie), de bodem kan stabiliseren, koolstof in de bodem kan opslaan om het uit de atmosfeer te halen, het is een vitale vorm van klimaatkoelende landbouw.
Het voorkomen van bodemerosie verbetert ook de waterkwaliteit en zorgt voor betere broedplaatsen voor waterdieren. Dit is een onderdeel van de verplaatsing van de voedselproductie die mijlen aan voedsel bespaart en voor meer voedselzekerheid zorgt. Het is ook geïnspireerd door lokale vormen van landbouw, die zich verwijdert van een commerciële vorm, die streeft naar de export van technologie en die een behoefte aan hybride zaden en gemechaniseerde apparatuur creëert.
Agro-ecologie
Agro-ecologie is een wetenschappelijke discipline die gebaseerd is op de observatie van de natuur. Het wordt gedefinieerd als « de toepassing van ecologische concepten en principes op de creatie en het beheer van duurzame agro-ecosystemen » (Wikipedia). Het biedt een kader voor de beoordeling van de complexiteit van agro-ecosystemen. Vandaag de dag is het vraagstuk van de landbouwproductie geëvolueerd van een puur technische kwestie naar een meer complexe kwestie die wordt gekenmerkt door sociale, culturele, politieke en economische dimensies. Agro-ecologie is de discipline geworden die de ecologische basisprincipes biedt voor het bestuderen, ontwerpen en beheren van productieve agro-ecosystemen met behoud van de natuurlijke hulpbronnen, en die cultureel gevoelig, sociaal rechtvaardig en economisch levensvatbaar is.
Conclusie
Permacultuur en agro-ecologie erkennen allemaal dat bij de omgang met natuurlijke ecosystemen een holistische visie nodig is. Ze zijn gebaseerd op de observatie van de natuur en delen een diep respect voor de aarde en alles wat daar leeft.
Uiteindelijk zijn deze verschillende concepten slechts vele deuren naar een duurzamere landbouw en een duurzamer leven. Ze overlappen elkaar en bieden een diversiteit aan toepassingen en perspectieven die voor elk wat wils bieden.